அன்பு மகள்களுக்கு,
                          என்ன எழுதுவது என்று முடிவு செய்யாமல் எதையோ எழுத தொடங்கும் சித்தப்பாவின் கடிதம்.நாளை பெரியவள் தர்ஷி செல்லத்தின் ஐந்தாவது பிறந்த தினம். எங்கள் மூத்த மகள் , இந்த மண்   தொட்டு, நம் மனைகள் தவிழ்ந்து, விழுந்து, எழுந்து , நடந்து ,ஆடி, சாடி, தளர்ந்து , எங்கள் மனங்கள் திருடிய ஐந்து அற்புத , ஆச்சர்ய வருடங்கள்.
                   
                  நேற்று தர்ஷிமா உன்னோடு தொலைபேசியில் பேசிய போது , " எப்ப ராஜுப்பா வருவீங்க " , என்ற முதல் கேள்வியோடு, " நான் ஒரு கேள்வி கேட்டா, நீங்க ஏன் 5 கேள்வி கேட்கறீங்க ? ", என்று கேட்கிறாய். ஒரு வேளை  இதே கேள்வியை நான் பணி செய்த போது என் சக பணியாளர் என்னிடம் கேட்டிருந்தால் ,  நான்  கோபம் கொண்டிருக்கக் கூடும்.

                     சில தினங்கள் முன்பு  திருக்குறள் வாசிக்கையில் ,  " தான் கோபப்பட்டால் எடுபடும் இடத்தில் ,ஒருவன் தன்  கோபத்தை அடக்க வேண்டும். மற்ற இடத்தில் கோபத்தை அடக்கினால்  என்ன அடக்காவிட்டால்  என்ன  " என்று வாசித்தேன்.  கற்க கசடற என்ற வள்ளுவர் வழி வந்தவன் அல்ல நான். 'நிற்க அதற்க்கு தக' , அது யாருக்கோ சொன்னது போல தான் புரிந்து வைத்து இருக்கிறேன். எனினும் உன்னிடம் கோபம் வரவில்லை.  பதிலுக்கு சிரிப்பும், கொஞ்சம் பூரிப்புமே இருந்தது. ஒரு வேளை , எங்கள் மகளான உன்னிடம் தோற்பதில் எனக்கு ஆட்சேபனை இல்லை  போலும்.
   
             ' என்னுடைய பிள்ளை என்னை ஜெய்க்கிறதே
            என்னை விட உயரத்தில் பறந்து, சிகரம்  தொட,...'
என்ற திரைப்பட பாடல் நினைவுக்கு வருகிறது.

                        இந்த வீட்டில் வெறும் 5 வயதான நீ, பெரியவள் என்ற நிலை அடைந்த அசௌகர்யம் நினைத்து சில நேரம் வருந்தி இருக்கிறேன்.  உனக்கு பிறகு நம் வீட்டில் இரு தங்கைகள் உனக்கு வந்ததின் வெளிப்பாடு அது. ஒருவேளை அது உந்தன் குழந்தை பருவத்தின் .........to be continued..